Улаанбаатар хаана байна вэ?

Би өглөө болж­морын жир­гээнээр босуут цонхоо­роо хар­даг заншил­тай нэгэн. Зу­рагтаар өчигдөр цаг агаарын мэдээ сонссон хэр­нээ өөрийн эрхгүй тэн­гэр шинждэг цусанд шин­гэсэн монгол зан юм уу даа.

Ертөнцийн шаргал наран манддагаараа ман­даж, есөн жорын хүмүүс холхидгоороо холхиод эхэлжээ. Ажилдаа явах цаг минь ч болжээ. Тэнгэрийн багцаа авсан тул түүнд тохируулан хувцаслаад гарав. Чанх өөдөөс хар­сан дөрвөн давхар бай­шинг “Govi town” гэдэг юм­санж. Эхлээд элдэв юм бодсонгүй. Манай хо­роол­лынхон түүнийг “Говь цогцолбор” гээд занш­чихсан юм. Булан тойроод эргэв. Эсрэг талд нэгэн өндөр, цэнхэр шилэн ба­рилга байх. Нэр нь “Sunjin grand” юм байна. Авто­бусны зогсоол чиглэн зам дагаад алхлаа. Миний баруун гар талд нэгэн бяц­хан баар харагдана. “Хайрхан”-ы алдрыг Pyramid гэдэг ажээ. Гэнэт хачин бодол төрөөд явчих­лаа. Ингээд би ер нь хаана явна вэ? Хажуугаар өн­гөрөх хүмүүсийг хар­лаа. Яах аргагүй цөм монгол­чууд байлаа. Хоёр нөхөр ярьж байна аа. Чих тавин сонсов. “Битгий со­лио­роод бай. Бүх юм чамаас боллоо. Битгий хуцаад бай, бүх юм чамаас боллоо” гэх нь аялгуу муухай ч яах аргагүй монгол хэл мөн. Тэгэхээр түүгээр явагчид хийгээд бибээр монгол хүн болж таарлаа.

Замын эсрэг талд со­дон шаргал байшин ха­раг­дана. Гарцаагүй бидний мэдэх нэгэн кино театр мөөн. Хаяг нь “Urguu cinema” аж. За, яахав. “Хүчин­дээд” уншвал нөгөө “Өргөө кинотеатр маань бололтой” Зогсоол ч дөхөөд ирлээ. Хорооллынхон хүнсээ ба­заа­даг нэгэн зах байдаг байрандаа байна аа. Ээжийнхээ сүү, цайнд гүй­дэг байсан болохоор би юу боллоо гэж андуурах би­лээ. Дээшээ харав. Duukhee Center гэжээ. Яая гэхэв дээ. “Дүүхээ төв” маань шив дээ гэх шүү са­наад автобусанд суув. Талоноор суудаг болсонд түүнийгээ “уншуулаад” хой­шилтол бас ч гэж огт кон­дукторгүй болоогүй юм байна. Шар халад нөмөр­сөн охин хянадаг бололтой юм. Түүний хантаазны ну­руун дээр “Gan tulga” ком­пани хэмээн бичжээ. Тээвэр үйлчилгээний тийм компанийн ажилтан бо­лохыг нотолсон таних тэмдэг, бичиг юм уу даа. Аятайхан суудалд ту­халж аваад ажиглалтаа үргэлжлүүлэв. Нүд эрээл­жилмээр хаяг ярайжээ. Нэгэн урт цэнхэр хаяг ха­раг­дана.

Tsetseg salon гээд доор нь педикюр, маникюр, массаж гэхчлэн жагсаажээ. Ертөнцийн зү­гээр зүүн талд нь Mon media гэдэг газар байх юм. Эсрэг тал руугаа нүд хальт бэлчээв. Москва ресторан харагдана. Хар багаас бүр социализмын үеэс мэддэг, таньдаг болохоор нүдэнд дулаахан гэж жигтэйхэн. Ёстой л багын найзтайгаа уулзсан мэт дотно санаг­дав. Бүр буугаад нэг сай­хан тамхилмаар ч юм шиг. Автобус зогслоо. Еэ, бурхан минь. Жижү Restaurant гэх хачин газар онгорхой бололтой. Хаалга нь нээлттэй, хүмүүс орж, гарч байлаа. Яг дэргэд нь нүдэнд ижил дасал болсон нэгэн ногоон тэмдэгт бай­на аа. Unitel гэжээ. Бид­ний заримын барьдаг гар утасны компанийн ажлын байр юм байна гэж бодов. Автобус “Модны –II”-ыг уруудаж эхэллээ. Яг хотын төв рүү эргэдэг зам дээр ирээд түр түгжрэв. Автобусаар зорчигчид аль ч талаас нь харахад нү­дэнд тусахаар нэгэн чулуун хөшөө, дурсгал босгожээ. Пээ, юу гэнэ вэ? Тэхий голд нь том хараар “Чон Гү”-гийн гудамж гэ­жээ. Хар багаасаа л энд өсөж өндийсөн хүний хувьд ихэд эгдүүцэн цо­чив. Тэр хавийг тэр чигт нь томоос том, тодоос тодоор “Амарсанаагийн гудамж” гэдэг байж билээ.

Автобус хотын төв рүү эргэлээ. Уур, цухалдаа ба­ригдсан би хэсэгтээ нүдээ анив. Автобус зогсон хаал­гаа нээв бололтой. Гэнэт нэгэн “шингэн дуутай хүн” Шангрила дээр зогсох уу? гэх юм. Тийм газар хотын хаа нэгтээ байдгаас тэр л дээ. Цочсондоо нүдээ нээчихлээ. Mongolian cashmere ч гэх хаяг харагдлаа. Хажууханд нь Toson torgo гэдэг газар байна. Торго, бөс барааны дэлгүүр гэж таамаглав. Хоёр хүн торго бариад гарч байсан юм аа. Гадныхан манайхаас нэг их торго, бөс авах нь хаашаа юм. “Тосон торго” гээд л биччихгүй дээ. Зэргэлдээ хоёр дэлгүүр харагдана. Хүмүүс тор дүүрэн юм ба­риад гарч байхаар нь тэгж таамаглав. Нэр нь бас л сонин байв. Нэг нь “Mini market, нөгөө нь Supermarket ажгуу. Түүний яг дэр­гэд Korean Restaurant зэрэгцэн босчээ. Замын зүүнтэй хаа очиж хар багаас ижил дасал болсон “Өндөр” шаргал байшин байна аа. Аав, ээжийнхээ цалин буухаар албатай юм шиг ордог байсан “Өндөр хоршоо” маань мөөн.

Дээхнэ шүдэнзний хайрцаг дээр ч байдаг байж билээ. Ахмад хүмүүс сонин сонин юм ярьдагсан. “Энэ бол уг нь “Их дэлгүүр” байгаа юм. Энэ шүдэнзийг Хятадад хийлгэсэн юм билээ. Тэгтэл “Цуст дэлхий” гээд биччихсэн байдаг байгаа” гэж ирээд л ярих. За, юутай ч “Их дэлгүүр” маань бай­даг газраа ашгүй нэг юм байна гэж бодоод дотор он­гойв. “Цуст дэлхий” ч өнгөрчээ. “Их дэлгүүр” нэр нь байвал мөн сайхнаа гэх шүү юм бодосхийн дөхөж очоод хартал, юу үзсэн гэж санана. Нүүрэн талд нь “Development” энэ тэр гээд баахан юм бич­чихэж. Орой дээгүүр нь халиавал “Nomin travel” гэнэ ээ. Урам ч хугарсан шиг хугарлаа. Ингээд Central Post-ыг өнгөрөн Санктпетербургийн буу­дал дээр буугаад дотор бачуу­ран, бие агдасхийв. Бурхан минь, би ингэхэд хаана явна вэ? Арай зүүд­лээгүй байгаа. Биеэ чимх­лээ. Мэдэрч байна аа. Тэгвэл Улаанбаатар нийс­лэл маань хаана байна вэ? Өөрөөсөө би ийн асуугаад “Оpen” гэсэн хаалга татан ажилдаа оров. Эх сурвалж www.wikimon.mn